shabdpremi

                                         गोष्ट दोघांची. कधीही एकमेकांचे होऊ न   शकणाऱ्यांची.   नजरभेटी एक झाल्या पण मनं एक होता होता राहून गेल. गोष्ट   स्नेहलता   आणि   मिलिंदची . मनाला वयात मोजता येत नाही त्यामुळे तो कुणावर जाऊन बसेल याचा नेम नाही. बागेतून फिरताना   फुलावरही तो प्रेम करून बसतो आणि ते फुल कोमजताना पाहिलं कि त्याला विसरून जातो. ह्यांच्याही गोष्टीत थोडे असेच झाले. मिलिंदने काहीही न विचार करता आपले मन तिला देऊ केले.   कहाणी पुढे   कॉलेजचं शिक्षण चालू असताना चौथ्या वर्षात शिकणाऱ्या मिलिंदाचे मन एका पहिल्या वर्षात शिकणाऱ्या मुलीवर प्रेम करायला आतुर झाले होते... तिच्या प्रेमात तो हळू हळू एकरूप होत होता.. त्या निमित्ताने मिलिंदचे कॉलेज ला जाणेही नियमित झाले होते.रोज कॉलेजला जाण्या येण्यासाठी बस एकच असल्यामुळे ते एकप्रकारे एकमेकांच्या जवळच होते.                        ...

"खूप दिवस होत अालेत आपली भेट झाली नाही.... आपण एकमेकांना पाहिलं सुद्धा नाही...कशी दिसतेस तू ? मला जवळून बघायचं होत तुला.... भेटूया का आज संध्येला एका नदी काठी.... मनमोकळ्या गपा मारूया...." एवढं बोलून मी फोन ठेवला... ती खूप दिवसांनी भेटणार होती...म्हणून मन आनंदी होत.. आणि क्षणार्धात ती समोर असल्यागत मनात गप्पा सुरु झाल्या... जणू काही मनात ज्या प्रकारे तिच्याशी बोलता येत होतं तसंच प्रत्यक्षातही बोलत येईल यावर माझी खात्रीच झाली होती.. मी तयारीला लागलो .. आज जणू जगातल्या खास व्यक्तीला मी भेटायला जाणार होतो..... संध्याकाळ झाली मी घरून निघालो.... ती येण्या आधी आपण पोहचावे म्हणून जरा घाई घाईने चालत होतो.... जवळच देऊळ होते.. कधी नाही ते आज दर्शन घेऊन आलो..देवळा समोरच्या ओट्यावर काही वेळ पहुडलो...सूर्यदेव परतीच्या मार्गावर होते... पाखरांचा किलकीलाट चालू होता...जमिनीवर चारही बाजूंना सुकलेल्या पानांचा सडा पडलेला होता.....नदीतून वाहणाऱ्या पाण्याचा तो मंद आवाज सोबतीला संथ गतीने वाहणारा वारा ...मन मोहून घेत होता...या मोहून टाकणाऱ्या वातावरणात कुणाचीतरी साथ हव...